رایت می‌گوید هم اکنون مهارت تیم‌ها بسیار افزایش یافته است و آن‌ها قادرند سیاراتی کوچک‌تر و دورتر از ستاره‌ی مادر خود کشف کنند. چنین سیاراتی تاثیر کم‌تری بر ستاره‌ی مادر خود دارند و تشخیص آن‌ها دشوارتر است. با کشف این ۲۸ سیاره ما تعداد فراخورشیدی‌ها را ۱۲ درصد افزایش دادیم و از این امر بسیار خوشحالیم. این سیارات جدید اهداف خوبی برای بررسی‌های بیش تر منظومه های فراخورشیدی هستند.
به جز این ۲۸ سیاره‌ی کشف شده، رایت مطالب جدیدی درباره‌ی یک فراخورشیدی که آن‌ها ۲ سال قبل کشف کرده بودند بیان کرد. این سیاره به دور ستاره‌ی Gliese ۴۳۶ که کوتوله‌ی سرخی در فاصله‌ی ۳۰ سال نوری از ما است می‌گردد. یک سیاره‌ی بزرگ و سرد که جرم آن حداقل ۲۰ برابر جرم زمین تخمین زده می‌شد. ( جرم نپتون ۱۷ برابر جرم زمین است) . بعد از کشف این سیاره در سال ۲۰۰۴ دو هفته پیش یک اخترشناس بلژیکی به نام میکائیل گیلون(Michael Gillon) به همراه تیمی تحقیقاتی با رصد گذر این سیاره از مقابل ستاره مادر جرم آن را برابر ۲۲.۴ جرم زمینی به دست آورد و شعاع و چگالی آن را نیز محاسبه کرد.
چگالی این سیاره دو برابر چگالی آب است و احتمالا از ۵۰ درصد آب و ۵۰ درصد سنگ و مقادیر کمی هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. هسته‌ی آن سنگی است و اطراف آن را لایه‌ی ضخیمی از آب احاطه کرده است که در اعماق به دلیل فشار و دمای زیاد جامد شده است. رایت می‌گوید که دوره‌ی تناوب گردش این سیاره به دور ستاره‌ی مادر تنها ۲.۶ روز است و این بدین معنی است که فاصله‌ی آن تا ستاره بسیار کم و دمای آن بسیار زیاد است. مدار این سیاره بر خلاف سایر سیارات بزرگ نزدیک به ستاره‌ی مادر مداری بیضوی شکل است. رایت می گوید به احتمال زیاد دانشمندان در آینده‌ای نزدیک جوی در اطراف این سیاره خواهند یافت.
در میان این ۲۸ سیاره‌ی جدید کشف شده حداقل ۴ سیاره در منظومه‌ای چند سیاره‌ای قرار دارند و ۳ کوتوله‌ی قهوه‌ای نیز همانند سیاره به دور ستاره‌ی مادر خود می‌گردند. رایت می گوید به دلیل آن که تشخیص سیارات کوچک‌تر و بیرونی‌تر، سخت‌تر از غول‌های گازی موسوم به مشتری‌های داغ است, احتمالا درصد منظومه‌های چند سیاره‌ای در آینده بیشتر خواهد شد. اگر ما منظومه‌ی خود را از فاصله‌ای دور رصد می‌کردیم تنها قادر به تشخیص مشتری بودیم. در آینده با پیشرفت ابزارها امکان کشف سیارات کوچک‌تر و دورتر افزایش می‌یابد.
۳ سیاره از میان این سیارات به دور ستاره‌هایی با جرمی بین ۱.۶ تا ۱.۹ جرم خورشید می‌گردند. ستاره‌هایی با رده طیفی A وF که به دلیل تپش‌های سطحی و چرخش سریع به دور خود پیدا کردن سیاره برای آن‌ها دشوارتر از ستارگان کم جرم است. با این حساب تعداد سیاره‌هایی که به دور ستاره‌ای با جرمی بیش از ۱.۵ برابر جرم خورشید می گردند به ۹ عدد رسید. اما هیچ یک از این سیارات در فاصله‌ای کم‌تر از ۰.۸ واحد نجومی به دور ستاره‌ی مادر نمی‌گردند و این نشان می‌دهد که احتمالا تکامل سیاره‌ها در منظومه‌هایی که ستاره‌ی مرکزی آن‌ها پرجرم است با منظومه‌هایی که ستاره‌ی مرکزی آن‌ها کم جرم است، تفاوت دارد. جانسون و همکارانش قصد دارند با تحقیق بیشتر بر روی ستاره‌های پرجرم و سیارات آن‌ها اطلاعات بیشتری درباره‌ی چگونگی روند تکامل آن‌ها به دست آورند و دلیل دورتر بودن مدار این سیارات را درک کنند.