در این منطقه از مریخ، پیش از این نیز طوفان های عظیمی رخ داده است. بزرگترین آنها طوفان سالهای ۱۹۵۶ و ۱۹۷۱ است که از همین منطقه شروع شد و به مرور تمام سطح مریخ را پوشاند.
تصویری که Larry Owens در بامداد ۲۷ ماه ژوئن، با تلسکوپ ۱۴ اینچ اشمیت کاسگرین، از طوفان جدید مریخ گرفته استمریخ، پس از زهره، نزدیک ترین سیاره منظومه شمسی به زمین است. به علت نزدیکی و جو نسبتا رقیقی که دارد، عوارض سطحی اش با تلسکوپهای آماتوری به سادگی قابل مشاهده است. نواحی تیره ای روی آن دیده می شود که هریک نام خاصی دارند، بزرگترین آنها سیرتیس بزرگ (Syrtis Major) نام دارد که ساختار تیره رنگ مثلثی شکل و بسیار بزرگی است و حتی با تلسکوپهای کوچک آماتوری نیز، در شرایط مناسب رصدی، قابل مشاهده است. ساختار قابل توجه دیگری که در مریخ دیده می شود، قطب های سفید رنگ آن است. این قطب ها عمدتا از یخ دی اکسید کربن تشکیل شده اند و به همین علت سفید رنگ هستند. رنگ سفید و بازتاب زیاد آن باعث شده است، تشخیص آنها از سطح سرخ مریخ، از روی زمین، به آسانی امکان پذیر باشد. طوفان جدید رصد شده نیز در نزدیکی قطب جنوب مریخ است. اگر این طوفان ها گسترش یابند، تمام یا بخش زیادی از مریخ را می پوشانند و موجب می شوند مریخ در زیر پوششی از غبار از دید رصدگران زمینی پنهان بماند.
برای رصد مریخ بهتر است از نقشه های رصدی سطح مریخ استفاده کنید. یکی نمونه از آن ها را، که در هر زمان تصویری را که از مریخ می بینید به شما می دهد، می توانبد در اینجا بیابید.
اکنون در حالی که تابستان در نیمکره جنوبی مریخ حکم‌فرماست، مریخ در نزدیکی نقطه حضیض مداری خود قرار دارد، نقطه ای که در آن مریخ نزدیک ترین فاصله را نسبت به خورشید (و نزدیکترین فاصله نسبت به مدار زمین) پیدا می کند. با گرم شدن سطح، جریانهای هوایی در جو رقیق مریخ به وجود می آید. این جریان ها توده های غبار را از سطح بلند می کنند و طوفان هایی، مشابه آنچه اکنون می بینیم، به وجود می آورند.
قطر ظاهری مریخ، این شبها، چندان بزرگ نیست و فقط ۶ ثانیه قوس است و اوایل دی ماه امسال، که مریخ در مقابله قرار می گیرد، به بزرگترین اندازه خود ( حدود ۱۶ ثانیه قوس) خواهد رسید.
زمان را از دست ندهید؛ این شبها مریخ را رصد کنید و از آن عکس بگیرید. شاید این طوفان نیز مانند سالهای ۱۹۵۶ و ۱۹۷۱ تا چند هفته دیگر تمام سطح مریخ را بپوشاند.
