سیاراتی در منظومه های چهار ستاره ای
یافته‌های جدید تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا نشان
می‌دهد در منظومه‌های چهارگانه نیز ممکن است سیاراتی وجود داشته باشد.
اخترشناسان موفق شدند به کمک تلسکوپ فضایی فروسرخ «اسپیتزر»(Spitzer) ناسا٬ قرص های غبار اطراف دو ستاره از یک مجموعه‌ی چهارگانه را بررسی کنند. قرص‌های غبار محل‌هایی برای پیدایش سیارات هستند. آن‌ها داخل این قرص‌ها شکاف‌هایی پیدا کرده‌اند که داخل آن ها خالی از ماده است.
احتمالا عامل پیدایش این شکاف‌ها وجود سیاره‌ای در آن ناحیه است. سیاره‌ای که به کمک نیروی گرانش خود ذرات غبار ناحیه را جاروب کرده و موجب خالی شدن آن از ماده شده است.
تصویری خیالی از منظومه ی چهارگانه HD 98800
این منظومه‌ی چهارگانه HD ۹۸۸۰۰ نام دارد و فاصله‌ی آن از ما ۱۵۰ سال نوری است. این چهار ستاره به دو منظومه‌ی دوتایی تقسیم می‌شوند که به دور مرکز جرم خود می‌گردند. فاصله‌ی دو منظومه‌ی دوتایی از هم ۵۰ واحد نجومی است و قرص‌های غبار در اطراف یکی از این دوتایی‌ها قرار دارد. عمر این مجموعه حدود ۱۰ میلیون سال است.
«الیس فورلان»(Elise Furlan) از دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس می‌گوید:"علاوه بر وجود سیاره٬ برهمکنش گرانشی بین ستاره‌ها و قرص‌های غبار نیز می تواند عامل پیدایش این شکاف‌ها باشد. درک کردن تحولات یک منظومه‌ی چهارگانه بسیاز سخت‌تر از چیزی است که در یک منظومه‌ی ساده مانند منظومه‌ی شمسی اتفاق می‌افتاد".
نتایج این تحقیق در نشریه‌ی اخترفیزیک (Astrophysical Journal) چاپ خواهد شد.
http://www.spaceflightnow.com/
